De afgelopen weken waren een experiment voor mij. Hoe haal ik de druk naar beneden, maar hou ik het toch vol om de dingen te doen waarvan ik bang was dat ik ze niet ging (willen) doen zonder druk.

"Ik heb het druk". Het lijkt zo'n acceptabel antwoord op de vraag 'hoe gaat het met je?'. Maar, hoewel het inderdaad wellicht acceptabel is voor de maatschappij om een druk en dus vol leven te hebben. Is het wel even acceptabel voor jou?

Elk doel dat we nastreven is omdat we hopen een bepaald gevoel te kunnen voelen, of net niet meer te hoeven voelen. Of het nu om gewichtsverlies gaat of om succesvol zijn in je carrière. 

De reden dat ik het lang zo moeilijk had om stappen te zetten in de richting van mijn doel is omdat ik er lang heel veel gewicht aan hing en heel veel druk op zetten. Ik was een kei in het uitplannen van mijn doelen en welke stappen ik moest nemen om daar te geraken. Maar als het zover was om actie te beginnen nemen, sloeg ik tilt. "Eerst dit nog even snel dit opzoeken". "Best nog even m'n mails checken". "Wat zou er in de krant staan vandaag?" En voor ik het wist was er een uur gepasseerd en was het niet meer mogelijk om m'n project af te krijgen. Dus ja, waarom zou ik er nog aan beginnen? Beter nu maar een beetje rusten, dan doe ik het morgen wel in plaats van tv kijken. Yeah right...

Jaloezie is een emotie en eentje die innelijks persoonlijk is. Het is een emotie die een slechte naam krijgt en waar je als kind misschien wel op werd aangesproken. Het is een gevoel dat vaak wordt gelinkt aan afgunst, nijd en haat. Ik denk dat ik wel kan stellen dat dit niet een emotie is waar je wellicht erg mee te koop loopt.

Als ik aan een project begin te werken, of het nu over opruimen gaat of het schrijven van een blog, in mijn hoofd wordt het standaard iets dat onhaalbaar is. Ik moet eerst de perfecte manden gaan kopen voor ik kan beginnen aan het opruimen van mijn keuken. Of ik moet eerst onderzoeken wat de beste manier is om speelgoed op te ruimen, voor ik de kinderkamer onder handen kan nemen. Ik mag niet beginnen aan het schrijven van mijn outline, voor ik eerst X, Y, Z heb gelezen zodat ik deze keer meteen volgens de regeltjes van de kunst doe.

Beslissingen helpen ons vooruit. Ze zorgen ervoor dat we de volgende stap zetten in een bepaalde richting, of net niet. De hele dag door maken we beslissingen, de één al wat meer bewust dan de andere. Sommige beslissingen zijn klein, terwijl andere schijnbaar zeer grote gevolgen zal hebben. 

In deze post ga ik in op de methode die ik gebruikte om mijn keuken op te ruimen. En die ik in maart ga toepassen om stap voor stap mijn huis te ontspullen.

Op een koude, maar zonnige dag zoals vandaag voelt de lente heerlijk dichtbij. Samen met het geschetter van vogels die druk in de weer zijn om hun nest te bouwen, hangt er een gevoel van verlangen in de lucht.

Doorheen je leven heb je allerlei ideeën opgepikt over jezelf. Dingen die je verteld zijn geweest door je ouders, leerkrachten, klasgenoten. Gebeurtenissen die je hebt meegemaakt. Projecten die gelukt zijn en sommige die juist helemaal de mist in zijn gegaan. En de interpretatie die je daaraan gaf. Allen bouwen ze mee aan hoe je jezelf ziet, wat je van jezelf denkt en hoe je jezelf zou omschrijven.

Door de drukte in je leven of omdat je het gevoel hebt dat je overal tegelijkertijd moet zijn, kan je plots beginnen merken dat je vaker naar koekjes of chips begint te grijpen (of wat het dan ook moge zijn voor jou, maar ik vermoed geen broccoli). Je gaat op zoek naar eten om tijdelijk een pauze te krijgen van de stresserende momenten.

'tis rap gezegd. Maak je geen zorgen. Maar zoals zoveel dingen, ook makkelijker gezegd dan gedaan.