Als ik aan een project begin te werken, of het nu over opruimen gaat of het schrijven van een blog, in mijn hoofd wordt het standaard iets dat onhaalbaar is. Ik moet eerst de perfecte manden gaan kopen voor ik kan beginnen aan het opruimen van mijn keuken. Of ik moet eerst onderzoeken wat de beste manier is om speelgoed op te ruimen, voor ik de kinderkamer onder handen kan nemen. Ik mag niet beginnen aan het schrijven van mijn outline, voor ik eerst X, Y, Z heb gelezen zodat ik deze keer meteen volgens de regeltjes van de kunst doe.

Beslissingen helpen ons vooruit. Ze zorgen ervoor dat we de volgende stap zetten in een bepaalde richting, of net niet. De hele dag door maken we beslissingen, de één al wat meer bewust dan de andere. Sommige beslissingen zijn klein, terwijl andere schijnbaar zeer grote gevolgen zal hebben. 

In deze post ga ik in op de methode die ik gebruikte om mijn keuken op te ruimen. En die ik in maart ga toepassen om stap voor stap mijn huis te ontspullen.

Op een koude, maar zonnige dag zoals vandaag voelt de lente heerlijk dichtbij. Samen met het geschetter van vogels die druk in de weer zijn om hun nest te bouwen, hangt er een gevoel van verlangen in de lucht.

Doorheen je leven heb je allerlei ideeën opgepikt over jezelf. Dingen die je verteld zijn geweest door je ouders, leerkrachten, klasgenoten. Gebeurtenissen die je hebt meegemaakt. Projecten die gelukt zijn en sommige die juist helemaal de mist in zijn gegaan. En de interpretatie die je daaraan gaf. Allen bouwen ze mee aan hoe je jezelf ziet, wat je van jezelf denkt en hoe je jezelf zou omschrijven.

Door de drukte in je leven of omdat je het gevoel hebt dat je overal tegelijkertijd moet zijn, kan je plots beginnen merken dat je vaker naar koekjes of chips begint te grijpen (of wat het dan ook moge zijn voor jou, maar ik vermoed geen broccoli). Je gaat op zoek naar eten om tijdelijk een pauze te krijgen van de stresserende momenten.

'tis rap gezegd. Maak je geen zorgen. Maar zoals zoveel dingen, ook makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik heb lang gedacht dat mijn uitstelgedrag betekende dat ik niet goed was in time-management, dat ik liever lui was dan moe en geen doorzettingsvermogen had.

Jaren geleden hoorde ik iemand in een podcast perfectionisme omschrijven als een vorm van angst. Oef, dat kwam binnen bij mij. Ik had het nog nooit zo bekeken. 

De meesten onder ons, weten wel wat we zouden moeten doen om onze doelen te bereiken. Maar, als het erop aan komt steken we de meeste energie in onszelf ervan te overtuigen om het niet te doen... Waarom is dat?

2023 staat voor de deur. Tijd om de champagne te ontkurken en goeie voornemens te maken... of niet.  Want uit onderzoek blijkt dat slechts 8% van de mensen die een goed voornemen maakt, dat ook effectief volhoudt. Misschien is het dan toch niet de meest effectieve tool om te veranderen, toch?

Dagdagelijks doe je beroep op je hersenen om je doelen te bereiken of een oplossing te bedenken voor de dingen waar je tegenaan loopt. Je gebruikt je hersenen om beslissingen te nemen en om je volgende stappen te bepalen.