Als ik mezelf een doel stel, merk ik vaak dat ik op voorhand alle stappen wil kennen en precies wil weten hoe ik daar ga geraken.
Ik wil alle stappen kennen zodat ik geen "tijd moet verspillen" aan het uitzoeken van wat ik moet doen om er te geraken. De reden waarom ik haast heb naar m’n doelen toe is omdat ik niet volledig geloof dat ik er ga geraken. Ik denk bij mezelf "als ik m’n doel heb behaald, dan ga ik geloven dat ik het kan". Maar alleen, zo werkt het niet.
Dit weekend zag ik mijn dochter sukkelen met de verpakking van een lolly. Het open krijgen lukte haar voor geen meter. Ze prutste eens hier, dan weer daar, maar er was geen beweging in het plastiekje te krijgen. Mij lukte het (uiteraard) zonder al te veel moeite. Want ik wist op voorhand dat ik het ging open krijgen. Dus ik trok meteen vol zelfvertrouwen aan de verpakking en met een beetje heen en weer gewiebel was het ding zo open.
Aurora wist niet dat ze dat kon, dus toen het niet meteen lukte raakte ze gefrustreerd en gaf ze op. Ik wist zeker dat ik het kon, dus ik probeerde gewoon en liet me niet tegenhouden wanneer het niet van de eerste keer openscheurde.
Wanneer het geloof er niet op voorhand is, dat je het doel gaat halen, dan kan het moeilijk zijn om geduld te hebben. Om te proberen, om te falen, om te leren. Voor mezelf geldt alvast dat ik me begin op te jagen en druk op te leggen om maar zo snel mogelijk dat doel te halen zodat ik eindelijk kan geloven. Kleine stappen zetten en geduld hebben, dat duurt te lang.
Bijvoorbeeld toen ik 10 kilo wou afvallen, vond dat dat wel zou moeten lukken op een maand of twee. Als het dan een week later nog geen kilo af was, begon ik meteen te twijfelen aan de haalbaarheid. Als er dan onvermijdelijk tegen week twee een halve kilo bij gekomen is van al eten om die onzekerheid maar niet te moeten voelen, moest ik aan mezelf toegeven dat ik dat doel toch nooit kunnen halen en gaf ik meteen maar ineens helemaal op. Om een maand later datzelfde patroon te herhalen.
Het is pas toen ik mezelf twee jaar de tijd gaf om datzelfde doel te halen dat ik mezelf de ruimte gaf om de manier te vinden die echt bij me paste. De manier die me toeliet om niet ineens alles te schrappen dat ik lekker vond. De manier waarbij ik niet perfect hoefde te zijn vanaf dag één (of tout court). Ik hoefde zelfs niet te geloven dat ik het ging halen van bij de start. Ik hoefde alleen te geloven dat het mogelijk was om 10 kilo te vermageren over een periode van twee jaar.
En nu, leer ik diezelfde lessen ook toepassen op de andere doelen in mijn leven. Want ook daar merk ik dezelfde ongeduld, ongeloof, perfectionisme op. Stap één is mezelf een ruim haalbaar doel stellen. Stap twee geloven dat het mogelijk is.
Gaandeweg groeit het vertrouwen in mezelf dat ik de stappen zet die ik me voorop stel en dat ik voor mezelf zorg als ik, ongetwijfeld, in vol ornaat uit de bocht vlieg.
Tot ik het geloof dat ik het kan volledig omarm en het gestelde doel behaal.
Liefs,
Olga
Ps. Wil je als eerste weten dat er een nieuwe blog uit is en achtergrond info krijgen over waarom ik het onderwerp belangrijk vind? Schrijf je dan hier in op mijn semi-wekelijkse nieuwsbrief.
Reactie plaatsen
Reacties