Eten en het gevoel van schaamte gingen voor mij hand in hand.
Ik was beschaamd over hoeveel ik at als niemand keek. Maar nog meer als er wel getuigen waren.
Ik was beschaamd over hoeveel ik woog. Ik vond dat het zou minder "moeten" zijn.
Ik was beschaamd omdat ik wou vermageren. Terwijl er belangrijkere dingen zijn om je mee bezig te houden.
Ik was beschaamd om koekjes te eten op het werk, terwijl ik had aangekondigd op dieet te zijn.
Het gevoel van schaamte komt als reactie op de oordelen die ik vel over mezelf én de oordelen die ik uit naam van anderen vel over mezelf.
Schaamte verdraagt geen licht. We houden het liefst dit gevoel zo ver mogelijk weg van de buitenwereld. Diep in ons binnenste begraven.
Het is daarbovenop ook nog eens geen al te aangename sensatie, dus één die ik meer dan eens probeerde te vermijden door te eten.
Er ontstond een nieuwe gewoonte. Van zodra ik schaamte voelde, daagde ook meteen het verlangen naar eten op. Binnenin ontstond er een gevecht tussen wie de overhand ging krijgen, schaamte, verlangen, rede. Vaker dan niet won het verlangen, waardoor die ook steeds sterker werd elke keer het gevoel van schaamte opdook.
Concreet zag het patroon er bijvoorbeeld zo uit:
Wanneer er getrakteerd werd op het werk, was er doorgaans een overvloed aan koekjes en chocolade aanwezig. Na er eentje gegeten te hebben, ondanks de schaamte vanwege het feit dat ik me weeral niet aan m'n dieet hield, kwam er onmiddellijk de zin in een volgende. Maar, wat zouden de anderen wel niet over me denken (schaamte) als ik er nog één zou eten. Dus ik hield de rest van de dag mijn zin (verlangen) in chocolade stevig onderdrukt. Tegen het einde van de werkdag kon ik niet wachten tot m'n collega's één voor één naar huis vertrokken. En van zodra iedereen weg was, moest ik toevallig toch wel niet heel veel printen en telkens ik langs de schaal met goodies kwam, begon de berg met lekkers op "onverklaarbare wijze" te krimpen.
Genoot ik van de koekjes? Nee, niet echt, het was een weerbots van de hele dag m'n gevoel van verlangen ernaar te onderdrukken gecombineerd met een sausje van schaamte.
Eens thuis zou ik blijven dooreten gewoon om dat gevoel van schaamte maar niet aan de oppervlakte te hoeven laten komen.
Alleen hield ik daarbij geen rekening dat ik de volgende dag ook naar kantoor zou moeten gaan en opnieuw geconfronteerd zou worden met de berg traktaties.
In mijn beleving was ik machteloos tegenover eten. Koekjes hielden mij in hun grip. Hoe hard ik me ook voornam er niet aan te komen, ik kon er niet aan weerstaan.
Pas toen ik leerde om mijn gevoelens te herkennen en de patronen te begrijpen, ontstond er ruimte om te begrijpen waarom ik telkens op gelijkaardige wijze vastliep.
Eten blijkt dan toch geen mysterieuze en magische kracht te bezitten, who knew. Alles begint en eindigt met hoe ik naar het eten keek en wat ik erover geloofde. En het goeie nieuws is, dat ik daar meer invloed op heb, dan ik besefte.
Net daarom is het zo belangrijk om de je gedachtes te ontdekken door erover te spreken of te schrijven. Eens je ze kunt zien, kan je ze omarmen. Als je ze kan omarmen, kan je ze in vraag stellen. Als je ze in vraag kan stellen, kan je ze veranderen.
Schaamte verdraagt geen licht en zal er alles aan doen om te vermijden dat er naar gekeken wordt. Let's change that! Ga op zoek naar je oordelen, stel ze in vraag, schijn er een lichtje op, je zal merken dat het gevoel van schaamte dat eraan plakt zich uit de voeten zal maken.
Reactie plaatsen
Reacties