'tis rap gezegd. Maak je geen zorgen. Maar zoals zoveel dingen, ook makkelijker gezegd dan gedaan.
Het klinkt zo makkelijk, zo voor de hand liggend ook. Maar als je je wel zorgen maakt, is het moeilijk om dat advies toe te passen.
Wanneer je je zorgen maakt zie je nog enkel de dingen dien kunnen misgaan. Je verliest het volledige plaatje uit het oog. En optimisme? Dat is in die momenten vaak ver te zoeken.
Piekeren, kan een ware gewoonte worden. Iets waar je, helaas, ook steeds beter en beter in wordt.
Gelukkig zit daarin ook het goeie nieuws. Als je zorgen maken een gewoonte is, dan kan het omgekeerde ook een gewoonte worden.
Ben jij iemand die je snel en veel zorgen maakt? Dan kunnen deze stappen jou helpen om daar mee aan de slag te gaan.
Van zodra je merkt dat je aan het piekeren bent, roep jezelf dan halt toe. Ik stel mij, heel visueel een STOP-bord voor. Letterlijk dat rode bord met in witte letters het woord 'stop'. Door die mentale oefening te doen, onderbreek ik de stroom aan gedachten en creëer ik een opening om rust toe te laten.
Soms moet ik dat een paar keer na elkaar toe passen voor ik definitief de stroom aan gedachten kan verstillen.
Wanneer je ruimte maakt, kan je ook echt luisteren naar wat er zich afspeelt in je hersenen. Meestal maak je de meest vreselijk "wat-als" scenario's aan in je hoofd. Je stelt jezelf een hoop vragen over de toekomst; "wat als ik faal?", "wat als ik al m'n geld verlies?", "wat als ik ziek wordt"?
En tuurlijk, al die dingen kunnen gebeuren. Maar helpt het je in dit moment vooruit om daar over na denken? Is het nuttig? Motiveert het je om door te gaan? Het antwoord op al die vragen is, nee, die 'wat-als' vragen houden je gevangen.
Een beetje afhankelijk van mijn humeur ga ik op één van de volgende drie manieren om met die 'wat-als'jes'.
1. Ik probeer mezelf betere vragen te stellen, want enkel zo krijg ik betere antwoorden. Gebruik die overdenkende hersenen in je voordeel. Zet ze aan het werk om een antwoord te geven op nuttigere vragen. "wat als ik sterk genoeg ben om dit aan te kunnen?", "wat zou liefde doen in deze situatie?", "wat als het allemaal goed komt?".
2. Of, ik probeer een antwoord te geven op de negatieve vragen die ik mezelf stel. Want meestal doe je dat niet als je piekert. Je stelt jezelf een berg vragen, maar geeft daar zelden of nooit een antwoord op. Heb je daar al op gelet?
En stop niet bij één antwoord maar ga door tot je echt aan je worst-case scenario bent. Hoe groot is de kans dat dat effectief zal gebeuren? En wat zou je doen als dat effectief zou gebeuren?
Wanneer je merkt dat je focus heel sterk op de negatieve uitkomst ligt en dat die een negatieve stroom aan pieker-gedachten op gang trekt, probeer dan ook eens even veel van je tijd te focussen op een positieve uitkomst. Beide zijn namelijk even mogelijk. Maar ze zullen beide een andere impact hebben op je humeur, draagkracht en je uiteindelijk aanpak van de situatie.
3. Als het piekeren me uit m'n slaap houdt, dan is het doel om er zo snel mogelijk mee te stoppen zodat ik kan gaan slapen. In die situaties gebruik ik het stop-bord en in combinatie met het visualiseren van een veilige plek. Bij mij is dat een strand. Ik stel me voor hoe de golven klinken, hoe het zand voelt, de warmte van de zon, de schaduw van de palmbomen, het geruis van de wind. Hoe meer details je kunt verzinnen, hoe minder kans de piekergedachten hebben om terug te keren.
Dus maak je geen zorgen, omdat je je zorgen maakt. Het is een gewoonte, gelijk een ander, die doet alsof ze super nuttig is, maar het eigenlijk niet is. Merk je dat je vastloopt in pieker-gedachten? Roep je gedachten halt toe en stel jezelf betere vragen. Wat als het allemaal wel goed afloopt? Of laat jezelf toe om de worst-case scenario te zien, maar kijk dan ook naar hoe je die zou aanpakken. En geef zowel de mogelijke positieve als negatieve uitkomst minstens evenveel aandacht. Je zal merken dat je na een tijd meer en meer tijd zal willen doorbrengen in het positieve (over)denkpatroon.
Liefs,
Olga
Reactie plaatsen
Reacties