De afgelopen weken waren een experiment voor mij. Hoe haal ik de druk naar beneden, maar hou ik het toch vol om de dingen te doen waarvan ik bang was dat ik ze niet ging (willen) doen zonder druk.
Het lukt mij aardig om het woordje moeten te schrappen en al vanaf dag één voelde ik een opluchting, ruimte en ontspanning die ik al even niet meer gevoeld had. En in die ruimte ontstaat nu beweging. Nieuwe ideeën die beginnen te stromen, nieuwe energie, nieuwe inzichten. M'n eerste instinct is om er meteen in te vliegen, al die nieuwe ideeën te willen vastnemen en vooruit te racen. En op zich is dat geen slecht instinct want die voedt mijn energie en (tot mijn grote verassing) mijn creativiteit. Alleen voedt die blijkbaar ook de angstige perfectionist in mij, dat deel van mij dat alles eerst tot op de bodem wil uitzoeken, dat deel van mij dat niet wil beginnen als niet alle puzzelstukjes op tafel liggen. Die gedachten waarvan ik dacht dat ik ze niet meer hoeven horen.
In deze blog ga ik dieper in op mijn perfectionisme en schijn ik een licht op dat deel van mij dat ik liever verborgen houd.
Ik herken de stem ondertussen maar al te goed en spendeer minder tijd in twijfel. Yay me. Maar, in plaats van er in te vliegen, merk ik dat ik me meteen wil gaan focussen het volgende. Dat is een nieuwe variatie op een bekend thema en dus een uitnodiging om opnieuw aan de slag te gaan.
Mijn perfectionisme wilt me soms wijsmaken dat als ik ergens niet de beste ik kan zijn (en liefst zonder al te veel te hoeven oefenen uiteraard) dat het dan eigenlijk zelfs weinig zinvol is om eraan te beginnen. Zolang dat een gedachte is in mijn hoofd, klinkt die zeer logisch en volledig terecht.
Als ik niet de beste kan zijn, dan betekent dat dat ik niet goed genoeg ben, dat er anderen zijn die het beter kunnen dan ik en dus wat ik doe dat doet er dan niet toe.
Die gedachte zorgt voor diepgewortelde angst en die angst die uit zich bij mij in perfectionisme, uitstelgedrag, mezelf naar beneden halen en eigenlijk mezelf pootje lap leggen zodat ik een excuus heb om niet aan de race te hoeven deelnemen.
Een deel van mij wil dit stuk zo snel als ik het getypt heb weer deleten, dit is het stuk van mezelf dat ik meteen wil veroordelen en liefst van al terug weg steken onder lagen en lagen. Dit is het stuk dat ik als het zwarte schaap in mijn systeem wel verdraag, maar niet wil omarmen.
Maar deze keer kies ik ervoor om er naar te kijken en ruimte te maken voor dit deel van mezelf. De beste zijn, wat is dat eigenlijk? De beste is iets subjectiefs, dat voor mij precies heel objectief aanvoelt tot je het als het ware uit je hoofd trekt en van op een afstandje bekijkt. De beste van wat? De beste van wie? Welke criteria gebruik je om te bepalen?
Als ik m'n snelheid zou meten met m'n zoon, dan zou ik de beste zijn. Zet me naast Usain Bolt en ik zie alleen een stofwolkje in de verte. Maar... ik kan me ook vergelijken met mezelf. Als ik mijn prestatie van gisteren vergelijk met die van vandaag en let op de criteria die belangrijk zijn voor mij, dan hoef ik misschien niet heel het denkpatroon te ontwortelen, alleen de voorwaarden van de meting aanpassen.
Tijd voor een nieuwe aanpak. Het wegmoffelen werkt duidelijk niet, want hoe vaak ik ook de oppervlakte opkuis, de drang naar straight-A's blijft opduiken en blijft een stempel drukken op alles wat ik doe. Tijd om dat deel van mij een stoel te geven aan de tafel en te stoppen met het te shamen.
Een exacte road-map heb ik vandaag nog niet voor je, ik weet nog niet hoe ik het ga aanpakken.
Maar ik weet wel dat het me maar gaat lukken door het ruimte te geven en te stoppen met me er tegen te verzetten. Ik ga me ertoe verbinden om op een andere manier tegen mezelf te praten over dit deel van mezelf. En net als met al de dingen die ik nooit ben gestart, of die ik haastig naast me heb neergelegd omdat het me niet van de eerste keer lukken, zal ik nu moet oefenen oefenen oefenen om die versie van mezelf te worden die alle aspecten van mezelf omarmt, the good, the bad and the ugly.
Want één ding ben ik zeker, dit patroon heeft mij ooit gediend en beschermt. Alleen ben ik nu niet meer dat meisje die dat nodig heeft, dus het is tijd voor een stap in het onbekende.
I'll keep you posted.
Liefs,
Olga
Reactie plaatsen
Reacties