Regels en loslaten

Niet eten na 8 uur ’s avonds. Niet meer dan 250 gram druiven, en misschien best ook geen bananen meer. Chocolade en chips zijn een big no-no en over koekjes moet je zelfs niet beginnen nadenken. Absoluut geen koolhydraten. Geen vet. Geen suiker. Geen rood vlees op woensdag (just kidding). En ga zo maar verder.

Ook van mijn cliënten hoor ik vaak allerlei soorten regels naar boven komen rondom eten die ze over de jaren heen verzameld hebben.

Al die regels geven een gevoel van houvast, een gevoel van controle.

Alleen zijn het er zoveel en zijn ze vaak zo streng dat eten meer aanvoelt als door een mijnveld lopen dan een manier om je lichaam te onderhouden.

Het blijkt gewoon niet altijd makkelijk om die regels los te laten. Het loslaten van die opgebouwde structuren gaat gepaard met angst voor het verliezen van de controle. Angst dat ze nooit meer gaat stoppen met eten.

Daarnaast ontstaat er een patroon van eten als enige oplossing voor stress en andere heftige emoties. Die (over)eetbuien worden gevolgd door schuldgevoelens die op hun beurt vaak weer worden aangepakt met eten.

Het patroon doorbreken is geen makkelijke opgave omdat het al zo vaak is ingeoefend. Maar het is niet onmogelijk, meer zelfs het is noodzakelijk als je een betere relatie met eten wilt opbouwen.

Wat ik als eerste stap uit dit patroon zie, is het loslaten van de regels. Hoe onveilig het ook voelt om die gepercipieerde grip los te laten.

Wanneer je snoepen ziet als iets dat niet mag, is de verleiding des te groter om er aan toe te geven. De druk die je voelt om toe te geven aan die verleiding en de wilskracht die nodig is om dat niet te doen, maken de oorspronkelijke emotie des te zwaarder.

Door toe te geven en iets te grabbelen, valt in ieder geval die druk weg. Alleen gaat de oorspronkelijke emotie erdoor niet mee weg en komt er nog een laagje schuldgevoel bovenop ook.

Maar wat als je jezelf onvoorwaardelijk toestemming geeft om al je regeltjes los te laten. Geen verboden voedingswaren meer. Geen beperkingen. Het lijkt misschien contradictorisch, maar volgens mij geeft dit net meer controle. Als je alles MAG eten, dan wordt wat je in je mond steekt nog meer een keuze.

Als je alles mag eten en je eten zelfs mag gebruiken als manier om om te gaan met heftige emoties, dan haal je het uit je zelfgecreëerde taboesfeer en geef je jezelf de ruimte om te ontdekken of eten echt wel een goeie oplossing is. Er ontstaat ruimte voor nieuwsgierigheid. Er ontstaat ruimte om te experimenteren. Er ontstaat ruimte om te ontdekken op welke manieren je wilt omgaan met heftige emoties.

Wat heb jij nodig om jezelf onvoorwaardelijke toestemming te geven om het eten te eten dat jij wilt?